Najważniejsze jest wnętrze ("Najlepszy powód, by żyć", Augusta Docher)
Istnieją różne książki – interesujące, całkiem ciekawe,
nudne i zupełnie takie sobie. Ale obok tych wymienionych istnieją
też książki piękne. Czym jest „piękna książka”? To taka,
która pozostawia na policzkach słone ślady wzruszenia, a w duszy
słodkie piętno tegoż samego. Słodkie, bo takie, jakiego nie
chcemy się pozbyć. Dzisiaj o takiej właśnie książce chcę Wam
opowiedzieć.
Nigdy wcześniej nie czytałam książek Augusty Docher i wielka
szkoda, bo odkąd przeczytałam „Najlepszy powód, by żyć”,
wiem że jest to autorka, której twórczość warto poznać.
Bohaterami tej powieści są młodzi ludzie – osiemnastoletnia
Dominika i dwudziestojednoletni Marcel. Ich ścieżki się
przecinają, kiedy brat Marcela, Tomek, z zawodu anestezjolog, prosi
Dominikę o pomoc przy napisaniu pracy naukowej. Pragnie w niej
opisać ból i leczenie dziewczyny, a te nie były małe, bowiem dwa
lata wcześniej nastolatka doznała poparzenia ponad połowy
powierzchni swojego ciała. Tomek poznaje Dominikę w szpitalu, gdzie
pracuje i gdzie trafia ona na ostry dyżur, zaraz po tym, jak zażyła
zbyt dużo leków. Ona twierdzi, że to przez pomyłkę, bo
zadzwoniła przecież po pogotowie; wszyscy inni jednak twierdzą, że
próbowała odebrać sobie życie. Która strona ma rację? Tomek i
Dominika zbliżają się do siebie i kiedy pewnego dnia mężczyzna
zaprasza ją do swojego domu, dane jest jej poznać Marcela, „czarną
owcę” wspaniałej rodziny Leśniewskich, jak sam o sobie mówi.
Marcel stanowi dla dziewczyny zagadkę. Jest trochę zbyt irytujący,
trochę zbyt pewny siebie i... trochę zbyt pociągający, jeśli
Dominika ma być ze sobą całkiem szczera. Jak to w życiu bywa,
przeciwieństwa się przyciągają i już niebawem opuszczony dom
Dominiki wypełni irytująca i wspaniała obecność Marcela. To on
pomoże jej pokonać demony przeszłości i nauczy śmiało patrzeć
w przyszłość. To właśnie Marcel pomoże jej przetrwać ten
trudny okres, gdy jej ukochany tato odsiaduje wyrok w więzieniu,
bowiem tak się niefortunnie składa, że to on odpowiada za wypadek
Dominiki przed dwoma laty. To nareszcie on będzie przy niej, gdy
będzie próbowała wybaczyć własnej matce. Ale i ona da mu wiele
więcej, niż mógłby się spodziewać. Nauczy go siły i odwagi w
podejmowaniu decyzji.
Tych dwoje połączy zwyczajna, najprostsza miłość. Taka, jaka
zdarza się, kiedy wcale się jej nie spodziewamy. Taka, która
nauczy ich oboje, że nie liczy się to, co na zewnątrz,
„opakowanie”, lecz ważne jest to, co w środku. I takiej
miłości, jaka połączyła dwójkę bohaterów tej pięknej,
wzruszającej książki, życzę nam wszystkim, „Bo tak jest, gdy
kogoś kochasz, to po całości. Nie w częściach. Rozumiesz?” Czy
rozumiesz to, droga Anno, Doroto, Nikodemie, Mikołaju, (wpisz tu
swoje imię)? Czy to rozumiesz? Jeśli nie, to najwyższa pora, aby w
końcu to pojąć.
Na samym końcu recenzji muszę koniecznie pochwalić lekkie pióro
autorki, niebywały talent w tworzeniu różnorodnych emocji, oraz
jej spryt w utworzeniu otwartego zakończenia, które daje nadzieję
na kontynuację tej pięknej książki. Oby tak było, bo bardzo
chciałabym jeszcze kiedyś powrócić do świata Dominiki i Marcela
i uwierzyć, że miłość zwycięża wszystko.
Wydawnictwo "OMG books"
MOJA OCENA: 10/10
Komentarze
Prześlij komentarz